ΝΤΟΡΟΘΙ ΚΡΟΟΥΦΟΥΤ ΧΟΤΖΚΙΝ
ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ
- +
Τελική τιμή: 19,08€
Αρχική τιμή: 21,20€ Έκπτωση -10% (2,12€)
Δωρεάν έξοδα αποστολής για αγορές 30,00 και άνω
Βάρος 0,580 kg
Είδος

Έκδοση

Εκδότης

Έτος έκδοσης

Γλωσσική επιμέλεια

Μετάφραση

ΕΥΘΥΜΙΑ ΧΑΣΙΩΤΟΥ

ISBN

Μήνας έκδοσης

Σελίδες

Σχήμα

Κατηγορία: Ετικέτα: Brand:

Η Ντόροθι Χότζκιν (1910-1994)  διακρίθηκε στον τομέα της Χημείας σε μία δύσκολη, ανταγωνιστική και ανδροκρατούμενη εποχή. Γεννήθηκε στο Κάιρο, στις 12 Μαΐου του 1910 και έφτασε στο απόγειο της καριέρας της στα μέσα του περασμένου αιώνα. Ο πατέρας της, Τζον, εργαζόταν στη βρετανική αποικιακή διοίκηση της Αιγύπτου και του Σουδάν. Η μητέρα της, Γκρέις, ασχολούταν με την αρχαιολογία και τη βοτανολογία. Η Ντόροθι, διάβαζε διαρκώς και από νωρίς έδειξε ένα αξιοσημείωτο πάθος για την επιστήμη.

Μετά το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, επιστρέφει στην Αγγλία μαζί με την αδελφή της. Είχε ήδη δείξει το ενδιαφέρον της για τη χημεία, ένα παραδοσιακά ανδροκρατούμενο επιστημονικό πεδίο. Χάρη στο πάθος και την επιμονή της, έγινε δεκτή το 1928 στο Κολέγιο Σόμερβιλ του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης όπου ξεκίνησε τις σπουδές της. Στα 24 της χρόνια, φοιτήτρια ακόμη, έγινε παγκοσμίως γνωστή ως μορφή – κλειδί στην ανάπτυξη της πρωτεϊνικής κρυσταλλογραφίας. Ολοκλήρωσε το διδακτορικό υπό την καθοδήγηση του Τζον Ντέσμοντ Μπερνάλ, του ανθρώπου που επηρέασε τόσο την επιστημονική όσο και την πολιτική της σκέψη. Εκεί γνώρισε τη νέα τότε μέθοδο της κρυσταλλογραφίας ακτινών X. Μαζί με τον Μπερνάλ μελέτησαν για πρώτη φορά μεμονωμένους κρυστάλλους μιας βιολογικής ουσίας, της πεψίνης. Στη συνέχεια ξεκίνησε να ασχολείται με τη μελέτη της ινσουλίνης, ανοίγοντας το δρόμο σε νέες θεραπείες για τον διαβήτη ενώ μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα στρέψει το ενδιαφέρον της στη μελέτη της πενικιλίνης.

Το 1960 βραβεύθηκε από τη Βασιλική Εταιρεία του Λονδίνου. Μεταξύ του 1950 και του 1964 προτάθηκε για βραβείο Νόμπελ 32 φορές, οχτώ για το Νόμπελ Φυσικής και 24 για το Νόμπελ Χημείας. Παραμένει η μόνη Βρετανίδα που τιμήθηκε με Βραβείο Νόμπελ Χημείας, το 1964. Την επόμενη χρονιά, έγινε η δεύτερη γυναίκα που τιμήθηκε με μετάλλιο του Τάγματος της Τιμής, από την βασίλισσα Ελισάβετ Β’.

Παράλληλα με το ερευνητικό της έργο, η Χότζκιν αφοσιώθηκε στον ακτιβισμό. Μίλησε ανοιχτά κατά του Πολέμου στο Βιετνάμ, ενώ προσέφερε το χρηματικό έπαθλο του βραβείου Νόμπελ για την οικονομική ενίσχυση φοιτητών από άλλες χώρες που επιθυμούσαν να σπουδάσουν στην Αγγλία, αλλά και τη δημιουργία βρεφονηπιακού σταθμού στο Κολέγιο Σόμερβιλ, τόσο για τις νεαρές φοιτήτριες, όσο και για τις καθηγήτριες. Η Ντόροθι Χότζκιν έφυγε από τη ζωή στα 84 της χρόνια, το 1994. Με την αποφασιστικότητα, το θάρρος και την επιμονή της, ξεπέρασε τα όρια που η κοινωνία έθετε για το φύλο της.

Η Φέρι, στη βιογραφία που κρατάτε στα χέρια σας, παρουσιάζει το έργο της Χότζκιν που οδήγησε στην αποκάλυψη της κρυμμένης δομής σημαντικών βιολογικών μορίων, όπως η πενικιλίνη, η ινσουλίνη και η βιταμίνη Β12, καθώς και τους παθιασμένους αγώνες της για την ειρήνη και τη συνεργασία Ανατολής και Δύσης. Το βιβλίο παρουσιάζει με παραστατικότητα τη ζωή και το έργο της και ήταν υποψήφια για το βραβείο Duff Cooper Prize και το Marsh Biography Award. «Οι βιογραφίες των επιστημόνων είναι σχεδόν πάντα ένα ανιαρό ανάγνωσμα», ισχυρίζεται ο Πίτερ Μένταουαρ. Αλλά η συγγραφέας του βιβλίου Τζορτζίνα Φέρι αψήφησε την άποψη του Μένταουαρ και παρουσίασε την πρώτη και πολύ ενδιαφέρουσα βιογραφία της Ντόροθι Χότζκιν.

 

Πρόλογος
“Μια μάλλον δύσκολη παιδική ηλικία”
Κάιρο και Νόρφολκ, 1910-1928
“Πρέπει να καταλάβεις, θέλω να ξέρω”
Σόμερβίλ και Οξφόρδη, 1928-1932
“Τα χρόνια μου στο Κέιμπριτζ”
Τζ. Ντ. Μπέρναλ και Κέιμπριτζ, 1932-1934
“Αν όλα ήταν λάθος, θα με βόλευε πολύ”
Οξφόρδη, ινσουλίνη και Τόμας, 1934-1937
“Κανείς δεν θα μπορούσε να μείνει αδιάφορος στην αναζήτηση της αλήθειας για τις πρωτεΐνες”
Πρωτεΐνες και εγκυμοσύνη, 1938-1939
“Όλη αυτή η αναστάτωση για την πενικιλίνη…”
Πόλεμος και πενικιλίνη, 1949-1945
“Το μόριο που εμφανίζεται έχει πολύ όμορφη σύνθεση”
Αμερική, Ρωσία και βιταμίνη Β12, 1946-1960
“Μου φαίνεται ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου πέρασε μην επιλύοντας δομές παρά επιλύοντας δομές”
Το βραβείο Νόμπελ και η ινσουλίνη, 1961 -1969
Γεννημένη όχι για τον εαυτό της αλλά για τον κόσμο Κίνα, Αφρική, Ινδία, εκπαίδευση και ειρήνη, 1959-1988
Πρόσφατα όλα έχουν γίνει πιο ελπιδοφόρα
Συνταξιοδότηση και μετά, 1977-1994
Επίλογος
Ευχαριστίες
Επιλεγμένη βιβλιογραφία και πηγές
Σημειώσεις
Σημείωμα για τη συγγραφέα