«Εσείς που θα διαβάσετε αυτή την ιστορία θα σκεφθείτε ίσως πως με περισσότερην υποταγή κ’ ευγνωμοσύνη πρέπει να ζήσομε τη θλίψη της ζωής που μας έδωσε η Μοίρα».

Η “Κερένια κούκλα” του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου είναι ένα έργο με θέμα τον έρωτα, την τρυφερότητα, τον πόθο. Με έναν νεαρό άντρα που άθελά του γλυκοβλέπει ένα κορίτσι που κοκκινίζει με το ερωτευμένο κορίτσι να έλκεται ακαταμάχητα ενώ πρέπει να αντισταθεί με τη μοιραία στιγμή ανάμεσά τους, που κάνει ωστόσο μια αμυγδαλιά αιφνιδίως να ανθίσει με εύθυμους γλεντζέδες και φλύαρο λαϊκό κόσμο με λιβάδια γεμάτα λουλούδια αλλά και με πένθιμα δωμάτια αρρώστιας. Με τους δυο νέους να αγκαλιάζονται μισοναρκωμένοι από ευτυχία σε ένα κατώφλι. Με μια αμείλικτη τιμωρία… Ένα μυθιστόρημα για τη γλύκα του έρωτα και για την πίκρα από τη σύντομη διάρκεια της ζωής. Ένα κορυφαίο έργο της ελληνικής πεζογραφίας.
Η μελέτη της Αγγέλας Καστρινάκη αναζητά στο μυθιστόρημα τα λανθάνοντα νοήματά του, τα σύμβολα, τις υπόγειες αναφορές σε αρχαία μυστήρια του θανάτου και της αναγέννησης – όλα όσα κρύβονται αριστοτεχνικά κάτω από μια επιφάνεια αθηναϊκής ηθογραφίας. Η “Κερένια κούκλα” αναδεικνύεται ως ένα υψηλής τέχνης συμβολιστικό έργο, αλλά και ως το πρώτο -και χωρίς συνέχεια για πολύν καιρό- ελληνικό ερωτικό μυθιστόρημα, καθώς αντιμετωπίζει το φαινόμενο του έρωτα στην αυτονομία του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

[…] Στο επίμετρο «Ιδέες και σύμβολα στην Κερένια Κούκλα» της Αγγέλας Καστρινάκη γίνεται πλήρης φιλολογική πραγμάτευση του κειμένου, ενώ διασαφώνται κάποια ενδιαφέροντα σημεία: για παράδειγμα, μια μορφή «υστερίας» που διέκρινε τον συγγραφέα, και που την είχε παλαιότερα εντοπίσει ο Παύλος Νιρβάνας ως στοιχείο σεξουαλικής ταυτότητάς του, ή ο ενδόμυχος μισογυνισμός και ο πηγαίος εκκεντρισμός του. Ακόμη, η καθοριστική του παρουσία στον χώρο της κεντροευρωπαϊκής διανόησης και, αργότερα, της νεοελληνικής θεατρικής σκηνής. Στο πιο ενδιαφέρον σημείο αυτής της αξιολογότατης μελέτης η Καστρινάκη αναλύει τα συμβολικά στοιχεία των Απόκρεω, ταξινομεί τα νατουραλιστικά στοιχεία που κόμισε ο συγγραφέας συνθέτοντας το μυθιστόρημά του και εντάσσει με ακρίβεια το έργο στο γραμματολογικό πλαίσιο της εποχής του.